Wystawa jest próbą uchwycenia wielowarstwowej natury tej dzielnicy – miejsca, które wymyka się prostym definicjom. Bałuty w Łodzi to przestrzeń między pamięcią a codziennością, między ruchem a stagnacją, między ruiną a odradzaniem się. W tym krajobrazie fizycznym i symbolicznym odnajdujemy pytania o miejską tożsamość i rolę dziedzictwa w procesach współczesnej rewitalizacji.
Zwiedzający mogą zajrzeć do świata Bałut oczami mieszkańców, artystów i badaczy. Opowieści mieszkańców, archiwalia, projekty urbanistyczne i artystyczne, dokumenty i fotografie – to wszystko składa się na wielogłosową narrację o życiu, pamięci i przyszłości tej dzielnicy. Ważną częścią ekspozycji jest także historia i otoczenie parku Staromiejskiego, który staje się punktem wyjścia do szerszej dyskusji o granicach – tych administracyjnych, historycznych i społecznych.
Wystawa nie jest nostalgicznym wspomnieniem ani utopijną wizją – to raczej próba uchwycenia hybrydycznej, niejednoznacznej natury Bałut. Przez pryzmat sztuki, urbanistyki, historii i socjologii zespół twórczy szuka odpowiedzi na pytanie: czego możemy się nauczyć od Bałut?
