Droga do prezydentury
Studiował we Lwowie, a później w Wyższej Szkole Technicznej w Moskwie. Przed wybuchem I wojny światowej związał się z PPS-em i działał w POW-ie. Był członkiem Rządu Lubelskiego, a następnie ministrem pracy i opieki społecznej w gabinecie Jędrzeja Moraczewskiego. Ziemięcki startował do Rady Miejskiej Łodzi z ramienia PPS-u i po wygranej przez tę partię wybrany został na prezydenta 24 listopada 1927 r.
Długa i trudna kadencja
Za jego kadencji wybudowano w Łodzi kilka szkół, uruchomiono filię Wolnej Wszechnicy Polskiej, zaczęto budowę osiedla im. Montwiłła-Mireckiego, wyasfaltowano ul. Piotrkowską i pl. Wolności, oświetlono większość ulic, położono 12 km szyn i zbudowano 50 km dróg. Zakończono też budowę parku na Zdrowiu, który oddano do użytku w 1930 r., a na pl. Wolności stanął pomnik Tadeusza Kościuszki. W kasie miasta powstał jednak spory deficyt. W 1933 r. minister spraw wewnętrznych RP odwołał prezydenta wraz z całym zarządem za złą gospodarkę finansową. Ziemięcki wrócił do Warszawy, gdzie został prezesem Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych. W czasie II wojny był szefem departamentu robót publicznych w Delegaturze Rządu na Kraj. Po aresztowaniu zginął w Warszawie, zabity przez Niemców 22 lutego 1944 r.
