W Łodzi przebiegał ulicami Zgierską, Nowomiejską i Piotrkowską, lecz nie całą Piotrkowską. Na dojeździe ze Zgierza do Łodzi trakt urywał się na odcinku między granicą miasta a kościołem na Starym Mieście i zaczynał się znów na Piotrkowskiej, między ulicami Cegielnianą a Dzielną, i biegł aż do południowego krańca Łodzi przez ok. 3 km. Pozostała część ulicy była brukowana. Trakt konserwowano przez Zarząd Linii Komunikacyjnych w Warszawie, a bruki należały do Kasy Miejskiej m. Łodzi. Na Piotrkowskiej stały żelazne słupy wiorstowe wskazujące odległość od Warszawy. Pierwszy, z liczbą 131, znajdował się przy ul. Cegielnianej (ul. Jaracza), drugi (132 wiorsty) – powyżej ul. Rozwadowskiej (ul. Zamenhofa), trzeci – (133) powyżej ul. Radwańskiej, a czwarty – (134) poniżej mostu na Jasieniu. W 1834 r. zakończono budowę traktu na odcinku Piotrkowskiej. Wysypano go szabrem, czyli tłuczonym kamieniem. W tym samym roku zakończono także brukowanie odcinka Piotrkowskiej pozostającego pod zarządem miasta. Potem przez 14 lat bruk nie był naprawiany, choć ulica tego wymagała, bo biegły tędy bite drogi do Kalisza, Łowicza, Łęczycy, Piotrkowa, Aleksandrowa, Zgierza i Konstantynowa.
Brukowana Piotrkowska. Trakt fabryczny, który ułatwiał komunikację ze stolicą i nie tylko
Ulicę Piotrkowską nazywano często traktem. W 1829 r. władze Królestwa Polskiego zaprojektowały tzw. trakt fabryczny prowadzący z Łowicza przez Zgierz, Łódź, Pabianice, Zduńską Wolę, Sieradz do Kalisza. Trakt ten, dokończony przez Bank Polski w 1840 r., ułatwiał komunikację ze stolicą i innymi miastami.
