Skład narodowościowy mieszkańców Łodzi przedstawiał się następująco: Polacy – 49,7 proc., Żydzi – 34 proc., Niemcy – 14,8 proc., inni – 1,5 proc. Językiem polskim posługiwała się blisko połowa mieszkańców, niemieckim – 1/3, jidysz – 21,2 proc., a innymi językami mówiło 2 proc. mieszkańców.
Inteligencja w centrum miasta
Jedynie bardzo wąska grupa inteligencji polskiej: lekarzy, prawników, nauczycieli i urzędników ulokowała się w śródmieściu. Środkową część ul. Piotrkowskiej i przecznice zasiedliło zamożne mieszczaństwo niemieckie. Ubożsi Niemcy mieszkali przeważnie w pobliżu fabryk. Ludność żydowska skupiła się głównie na Starym Mieście i w okolicach rynków. Trzon łódzkiego proletariatu tworzyli robotnicy narodowości polskiej, wielu pochodzenia niemieckiego, a najmniej żydowskiego.
Targ na służące na Nowym Rynku
Niższe warstwy stanowili subiekci sklepowi, czeladź rzemieślnicza i terminatorzy. Pokaźną grupę tworzyła żydowska biedota: wozacy, tragarze, handlarze starzyzną itp. Na dole hierarchii społecznej znajdowali się stróże oraz służba domowa ze środowisk wiejskich, poszukujący zajęcia w Łodzi. Byli to tani pracownicy, na których rosło zapotrzebowanie. Istniały w Łodzi wyspecjalizowane w tym zakresie biura pracy, a na Nowym Rynku (pl. Wolności) odbywał się tzw. targ na służące.
