Urodziła się i wychowała w dworku w Lipkowie. Pracowała jako nauczycielka we wsi Strzałków, w 1915 r. dołączyła do ZNP, działała także w POW. Studiowała pedagogikę na Uniwersytecie Poznańskim, uczyła historii w szkołach średnich i działała społecznie. Wyjechała do Łodzi, gdzie podjęła się organizacji szkolnictwa zawodowego dla kobiet. W 1929 r. została dyrektorką Szkoły Gospodarczo-Społecznej Stowarzyszenia „Służba Społeczna” oraz była inicjatorką budowy Państwowej Szkoły Przemysłowo-Handlowej Żeńskiej przy ul. Wodnej 40. Działała też w Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet, walcząc o równouprawnienie. W wyborach do Sejmu III kadencji (1930–1935) została posłanką z listy BBWR. W latach 1934–35 była radną w Łodzi.
Lata powojenne
W czasie wojny działała w ZWZ, a następnie w AK. Została aresztowana przez Niemców i skazana na śmierć przez ścięcie głowy toporem. Karę zamieniono jednak na zesłanie do Generalnego Gubernatorstwa. Dzięki niej ocalały sztandary dwóch łódzkich gimnazjów – im. S. Żeromskiego oraz im. M. Kopernika, które zostały ukryte w majątku męża w Prusinowie. Po wojnie zajmowała organizacją szkolnictwa zawodowego kobiet. Do 1956 r. kierowała reaktywowaną Szkołą Przemysłowo-Handlową Żeńską. Zmarła w Łodzi 12 listopada 1959 r. i wraz z mężem Janem, również działaczem oświatowym, spoczywa na Starym Cmentarzu. Imię małżonków Marczyńskich nosi uliczka w Łagiewnikach.
