Syn Sebastiana i Dory z Łukaczerów. Od dzieciństwa wykazywał zdolności lingwistyczne – oprócz polskiego znał niemiecki, francuski, jidysz i hebrajski. Ukończył gimnazjum w Stanisławowie, a potem studiował germanistykę i anglistykę na Uniwersytecie Wiedeńskim oraz w Szkole Teatralnej w Wiedniu. W 1913 r. wydał swój pierwszy tomik poezji. W latach 1918–1939 był kierownikiem literackim Studia im. Goldfadena w Stanisławowie.
Podczas wojny przebywał w Związku Radzieckim, gdzie był m.in. nauczycielem języka niemieckiego w obwodzie stalingradzkim. Od 1946 r. mieszkał w Łodzi w Domu Literatów przy al. Mickiewicza. Dał się poznać głównie jako autor utworów satyrycznych związanych z kultura żydowską, takich jak „Mucha na cokole” (1959) i „Głupcy z Głupska” (1962), zbiór „Przy szabasowych świecach. Humor żydowski” (1963), „Żydowskie anegdoty i przysłowia” (1965), „Bez figowego listka” (1972) czy „W arce Noego. Bajki oraz facecje żydowskie” (1979).
W 1961 r. Horacy Safrin został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1970 r. wydał wspomnienia „Ucieszne i osobliwe historie mego życia”. Zmarł w Łodzi 22 lipca 1980 r., został pochowany na cmentarzu komunalnym na Dołach.
