Został wyświęcony na kapłana 26 stycznia 1916 r. W 1917 r. przez kilka miesięcy był proboszczem w Bogorodsku pod Moskwą, a potem do sierpnia 1918 r. proboszczem w Klincy w guberni czernihowskiej. Po powrocie do kraju pracował jako wikariusz w łódzkiej parafii Przemienienia Pańskiego przy ul. Rzgowskiej. Był też założycielem i prezesem Towarzystwa „Oświata”, działającego na rzecz rozwoju szkolnictwa polskiego. We wrześniu 1919 r. został przeniesiony do Warszawy, gdzie objął stanowisko notariusza Kurii Metropolitalnej Warszawskiej.
Na początku lipca 1920 r. wystąpił do władz kościelnych o zgodę na objęcie funkcji kapelana wojskowego – w koszarach i na dworcach spowiadał żołnierzy wyruszających na front. 8 sierpnia na własną prośbę został kapelanem 1. batalionu 236. pułku piechoty Armii Ochotniczej, złożonego głównie z młodzieży gimnazjalnej i akademickiej. Wieczorem 13 sierpnia 1920 r. batalion dotarł do wsi Ossów, leżącej na linii frontu. Następnego dnia ksiądz Skorupka zginął w walkach z bolszewikami. Komunikat Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z 16 sierpnia podkreśla „bohaterską śmierć ks. kapelana Ignacego Skorupki [...], który w stule i z krzyżem w ręku przodował atakującym oddziałom”. Inna wersja okoliczności jego śmierci głosi, że poległ, udzielając ostatniego namaszczenia żołnierzowi rannemu podczas ataku.
