Pomysł budowy pomnika Reymonta z funduszów SFOS (Społeczny Fundusz Odbudowy Stolicy) zrodził się jeszcze w latach 50. XX w., a potem z inicjatywą wystąpiła grupa pisarzy łódzkich z Marianem Piechalem na czele, kiedy w Polsce planowano uroczyste obchody 100-lecia urodzin Władysława Reymonta (1867–1925). Projekt zrealizowano później, bo w 1976 r. Z okazji 150-lecia Cechu Ślusarzy w Łodzi podjęto uchwałę o budowie pomnika w czynie społecznym.
Ogłoszono konkurs, a w maju 1977 r. wystawiono do publicznej oceny pięć propozycji. 28 czerwca zatwierdzono do realizacji projekt Wacława Wołosewicza, w którym artysta zdecydował się na monument ze stojącą postacią Reymonta trzymającego kłosy pszenicy, czyli z symbolicznym nawiązaniem do „Chłopów”, nagrodzonych nagrodą Nobla w 1924 r. (choć dla Łodzi równie ważna jest powieść o naszym mieście, czyli „Ziemia obiecana”, którą honoruje Kuferek Reymonta na ul. Piotrkowskiej).
Latem 1978 r. wykonano granitowy cokół w kamieniołomach k. Strzegomia (2 m, 7 ton), natomiast jesienią odlewnicy w zakładach Progaz wykonali brązowy odlew postaci (3,75 m, 5 t). Pomnik zdobią odlany autograf pisarza oraz płyta z napisem: „1867–1925 Laureatowi Nagrody Nobla – Cech Rzemiosł Metalowych, Łódź, 1978”.
Drugi pomnik Władysława Reymonta pod nazwą – Kufer Reymonta znajduje się przy ul. Piotrkowskiej 137.
