Mieszkał przy ul. Piotrkowskiej 132, uczył się w Szkole Handlowej Kupiectwa Łódzkiego, gdzie zdał maturę, a potem rozpoczął studia chemiczne w Liege w Belgii. Gdy wrócił do Łodzi, miał 20 lat i myślał o karierze inżyniera. Podczas I wojny został powołany do armii rosyjskiej, gdzie służył w oddziałach inżynieryjnych zajmujących się również radiotelegrafią. Wiosną 1919 r. został przydzielony do sekcji szyfrowej w Sztabie Generalnym WP. Pierwszą depeszę sowiecką rozszyfrował, pełniąc dyżur za kolegę. Uzdolniony matematycznie i lingwistycznie Jan postanowił powalczyć z szyframi m.in. przy użyciu grzebienia z wyłamanymi ząbkami. Zidentyfikował w meldunkach sowieckich słowo „dywizja”, co doprowadziło do dekryptażu depesz wroga. Szybko został mianowany naczelnikiem Biura Szyfrów WP. Do współpracy pozyskał matematyków – prof. Stefana Mazurkiewicza i Stanisława Leśniewskiego. Do lutego 1920 r. złamał ok. 100 rosyjskich kluczy, co pozwoliło odczytać trzy tysiące szyfrogramów i przyczyniło się do zwycięstwa Piłsudskiego w Bitwie Warszawskiej. W marcu 1921 r. został oddelegowany na Górny Śląsk jako szef wywiadu w trakcie III powstania śląskiego.
W 1923 r. pojechał do Tokio, aby szkolić oficerów japońskiego wywiadu. W latach 1925–27 był słuchaczem paryskiej Wyższej Szkoły Wojennej, a od 1928 do 1933 r. pełnił funkcję attaché wojskowego RP w Moskwie. Uznany za personę non grata w 1933 r. został przeniesiony do ambasady w Bukareszcie. W czasie II wojny światowej trafił do Lizbony, gdzie kierował operacjami wywiadowczymi na terenie Europy. Po wojnie pozostał na emigracji w Londynie, gdzie zmarł 30 października 1965 r.
