Budynek powstał w latach 70. XIX w.. Pod koniec stulecia stał się własnością fabrykanta Oszera Kona i w 1901 r. został gruntownie przebudowany w nowym stylu z elementami secesji wg projektu Gustawa Landau-Gutentegera. Chronologicznie była to zatem pierwsza secesyjna kamienica w Łodzi z fasadą ozdobioną piękną kompozycją roślinną (również kasztanami) oraz kopułą zwieńczoną bukietem liści i kwiatów. Typowe dla secesji berlińskiej są obramienia okien przypominające pnie drzew i nadproża pokryte stylizowanymi liśćmi.
W podwórzu taniej
Wybudowanie oryginalnej kamienicy zostało odnotowane w biografii łódzkiego milionera jako przykład rozmachu w działaniu. Siedmiopokojowe mieszkanie w tym budynku zajmował sam Gustaw Landau-Gutenteger, a w oficynie znajdowała się jego pracownia. Za pomieszczenia płacił rocznie 1300 rubli. Sam właściciel zaś, czyli potentat przemysłowy Oszer Kon, zadowalał się czteropokojowym mieszkaniem w oficynie w myśl łódzkiej zasady, że „w podwórzu taniej”.
Swoją siedzibę miało tam ponadto Towarzystwo Wzajemnego Kredytu, a wcześniej mieszkał w tym domu m.in. Juliusz Heinzel. Od 1887 r. w mieszkaniu adwokata Emila Holca funkcjonowała „Czytelnia Łódzka”, jedna z pierwszych bibliotek w mieście. W podwórzu kamienicy od 1899 r. istniała także synagoga Eliakima Gliksmana i Jakuba Jankielewicza.
