Już w 1876 roku architekt miasta Hilary Majewski przygotował projekt wodociągów. Zaproponował budowę studni głębinowej i zbiornika na wodę w najwyższym punkcie śródmieścia Łodzi – przy skrzyżowaniu obecnych ulic Sienkiewicza i Tuwima, skąd woda miała rozchodzić się rurami po centrum, by zaspokajać potrzeby mieszkańców i zasilać hydranty przeciwpożarowe.
12 stycznia 1886 roku powstał Komitet Kanalizacji i Wodociągów w mieście Łodzi, który skupiał największych i najbogatszych fabrykantów. Planowali oni powołanie towarzystwa akcyjnego do budowy i eksploatacji kanalizacji, oczyszczalni i wodociągów. Władze carskie zażądały od właścicieli zakładów natychmiastowego zaprzestania zatruwania łódzkich rzek. Ci w odpowiedzi zlecili inżynierowi Edwardowi Szenfeldowi przygotowanie projektu oczyszczania ścieków fabrycznych. Szenfeld oparł swój projekt na założeniu, że w Łodzi musi powstać kanalizacja ogólnospławna (wspólne kanały dla zbierania ścieków bytowych, fabrycznych i deszczówki) z siecią osadników. Realizacja tego pomysłu nie doszła do skutku, ponieważ fabrykanci nie zdecydowali się ponosić tak dużych wydatków inwestycyjnych.
Warszawska inspiracja
W 1890 roku warszawscy inżynierowie Arnold Bronikowski, Józef Słowikowski i Kazimierz Zommer przedstawili władzom miasta projekt pozyskiwania wody z rzeki Grabi pod Łaskiem. Nie była ona krystalicznie czysta, dlatego zaprojektowano dodatkowe filtry mające poprawić jej jakość.
W Łodzi miały powstać dwa systemy kanalizacji: północny – z wylotem do rzeki Łódki, i południowy – z wylotem do Jasienia. Ścieki miały być klarowane w dwóch oczyszczalniach. Projekt nie obejmował kanalizacji deszczowej, a jedynie sanitarną.
27 maja 1898 roku prezydent Łodzi Władysław Pieńkowski wizytował budowę kanalizacji i wodociągów w Warszawie. Wizyta musiała wywrzeć na nim wrażenie, skoro już w 1900 roku w magistracie powstała Łódzka Komisja Wodno-Kanalizacyjna. Do współpracy zaproszono projektanta i budowniczego warszawskiej kanalizacji, inżyniera Sir Williama Heerleina Lindleya. Zawarto z nim kontrakt na przygotowanie projektu, ale zaczęto go realizować dopiero w 1925 roku.