Jeż jest gatunkiem chronionym, na którego w środowisku miejskim czyha wiele niebezpieczeństw. Giną pod kołami samochodów, atakowane są przez psy i inne drapieżniki, padają ofiarą kosiarek, wypalania traw, a często ludzkiej niewiedzy
i nadgorliwości. Zdarza się bowiem, że „chcąc dobrze dla jeża" ludzie zabierają zwierzę z centrum miasta i przewożą na tereny leśne, nie zastanawiając się, że mogą rozdzielić karmiącą samicę od pozostawionych w gnieździe młodych.
Utrapieniem dla jeży są pasożyty, te zewnętrzne – pchły i kleszcze, jak i wewnętrzne np. nicienie. Dlatego przy każdym przyjęciu takiego kolczastego pacjenta pracownicy ORDZ najpierw skrupulatnie pozbywają się wszelkich pasożytów. Po takim odrobaczaniu jeże zazwyczaj bardzo szybko zaczynają przybierać na wadze.
Ośrodek nie jest im jednak w stanie zapewnić pełnego naturalnego menu: owadów, pędraków, ślimaków i innych bezkręgowców, ale jeże wybredne nie są – chętnie zjadają dobrej jakości karmę kocią, mielone mięso wzbogacone witaminami i garścią larw mącznika. Przy minimalnej masie 600-700g (rekordziści po zimowaniu mają prawie 1,5 kg) w sprzyjających warunkach pogodowych wracają na wolność.
W listopadzie jeże przygotowują się do hibernacji. Wypełniają swoje gniazda trawą, intensywnie żerują i z nastaniem ujemnych temperatur zapadną w zimowy sen. W naszych ogrodach warto zostawić dla nich wyższą trawę, stare pnie, karpy korzeniowe, gałęzie i liście. Jeśli uda nam się zaprosić jeża na zimę, wiosną odwdzięczy się pożyteczną pracą zjadając niepożądane pędraki, ślimaki a nawet myszy.
