Po śmierci matki przebywała w domu sierot przy ul. Krajowej 15 w Helenówku w Łodzi. W latach 1955–1960 studiowała na Akademii Medycznej w Łodzi, natomiast w latach 1961–1965 na Uniwersytecie Łódzkim (w 1965 r. uzyskała dyplom z antropologii). Pracowała w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, gdzie w 1971 r. uzyskała specjalizację w dziedzinie psychiatrii, a w 1974 r. stopień. Jako lekarz okrętowy i pierwsza kobieta w historii Polski przez 17 lat pływała na polskich statkach handlowych. Pracowała też m.in. w Szpitalu Tworkowskim, współpracowała z Polską Fundacją Alzheimerowską.
Nika Strzemińska była autorką prac z zakresu antropologii i psychiatrii, opowieści morskich i serii reportaży, książek poświęconych rodzicom: „Sztuka, miłość i nienawiść”, „O Katarzynie Kobro i Władysławie Strzemińskim (2001) i „Katarzyna Kobro” (2004), oraz scenariuszy filmowych: „Pośmiertny tryumf Władysława Strzemińskiego” (1993) i „Katarzyna Kobro rzeźbiarka” (1998). Wraz z Georgiem Kobrą była również inicjatorką przyznawanej w Łodzi od 2001 r. Nagrody im. Katarzyny Kobro.
Zmarła na nowotwór 13 października 2001 r. w Warszawie i została pochowana w Łodzi w prawosławnej części cmentarza na Dołach.
