Ta wybitna artystka i przedstawicielka ruchu konstruktywistycznego w Polsce była również jedną z najtragiczniejszych postaci w historii polskiej sztuki. Trudne doświadczenia osobiste sprawiły, że schyłek życia spędziła w biedzie i zapomnieniu. Obecnie jej twórczość ma fundamentalne znaczenie dla nowoczesnej rzeźby, a jej suprematystyczne prace są fenomenem o znaczeniu europejskim.
Kobro współtworzyła grupę inicjatorów gromadzenia w muzeum w Łodzi międzynarodowej kolekcji sztuki nowoczesnej grupy „a.r.” – pierwszego zbioru dzieł radykalnej awangardy w Polsce, a także jednego z pierwszych na świecie stworzonych z myślą o publicznej prezentacji. Wraz z mężem Władysławem Strzemińskim brała udział w szeregu przedsięwzięć artystycznych, wystawienniczych, publicystycznych i wydawniczych, które uczyniły z Łodzi ośrodek nowoczesności.
Pionierka
Należała do pionierek obecności kobiet w sztuce, akcentując ich znaczenie w wymiarze społecznym. Przez lata pomijana, zapomniana, dla wielu była tylko „żoną Strzemińskiego”. Ten problem braku akceptacji dla twórczości kobiet nabrał absurdalnego wymiaru w tekście francuskiego krytyka Geralda Gassiot-Talabota, który w 1966 r. na łamach „Art International” dzielił się z czytelnikami swoim odkryciem „zadziwiającego rzeźbiarza o nazwisku Kobro”...
Inspiracja dla współczesnych twórców
Po śmierci Katarzyny Kobro (w 1951 r. w Łodzi) niektóre z jej dzieł musiały zostać zrekonstruowane, co pozwoliło poznać zakres innowacyjności i odwagi tej wielkiej postaci. Wiele wczesnych prac zaginęło i są znane tylko z zapisu ikonograficznego. Od lat 60. XX w. muzealnicy i artyści wydobywają z chwilowego zapomnienia jej sztukę, a postać artystki powoli nabiera cech mitu, inspirując kolejne generacje współczesnych twórców.
Od 2001 r. rzeźbiarkę w szczególny sposób upamiętnia Nagroda im. Katarzyny Kobro, wręczana polskim artystom przez artystów reprezentujących różne dziedziny sztuki.
