Niezależnie od ambiwalentnej oceny jej działalności, postać ta zapisała się w historii miasta, a zwłaszcza w pamięci łódzkich włókniarek. Sama dobrze znała łódzkie realia, ciężką pracę w fabrykach i niedogodności życia. Zabiegała o podwyżki w zakładach włókienniczych, likwidację trzeciej zmiany czy podniesienie standardu budownictwa (odejście od tzw. modelu gdańskiego, które zakładało m.in. budowę mieszkań w blokach ze wspólną toaletą na piętrze dla wielu rodzin).
Czerwona kariera
Michalina Tatarkówna urodziła się 27 września 1908 r. w Łodzi. Z zawodu była tkaczką, a jako nastolatka w 1923 r. rozpoczęła pracę w Widzewskiej Manufakturze. Po wojnie została sekretarzem PPR na Widzewie, od 1948 r. w PZPR, gdzie pięła się po szczeblach kariery aż do funkcji I sekretarza KW (1953–1955) i I sekretarza KŁ PZPR, a także członka KC do 1965 r.
Plotkowano w mieście, że swoją pozycję zawdzięczała protekcji samego Nikity Chruszczowa, któremu wpadła w oko, ale ponoć odmówiła dygnitarzowi radzieckiemu bliższej znajomości. Ponadto sprawowała jeszcze przez cztery kadencje mandat posłanki (1952–1969). Musiała odejść na polityczną emeryturę, ponoć na własną prośbę w 1965 r., gdy rozpoczęły się tarcia w otoczeniu Władysława Gomułki.
Usprawnienia komunikacyjne
Na początku lat 60. XX w. pojawiły się pierwsze większe inwestycje w infrastrukturę miejską. Aleja Politechniki uzyskała np. połączenie z przedłużoną aż do ulicy Broniewskiego (dawnej Literackiej) ulicą Kilińskiego, dzięki wybudowaniu – w śladzie dawnych ulic Strycharskiej, Modrzewskiego i Kaplicznej – nowej ulicy Gagarina (dziś Paderewskiego).
W tym samym czasie połączono w jeden ciąg ulice Lutomierską i Wielkopolską, co usprawniło przejazd w kierunku zachodnim. Lokalne znaczenie miało przebicie nowej ulicy – od Klonowej do dawnej Czartoryskiego – Kasprzaka, która połączyła Żubardź z Kozinami. Mimo tych usprawnień nadal dominował pasmowy, południkowy układ sieci łódzkich dróg z ciągami przelotowymi przez śródmieście. Wciąż brakowało tras łączących wschodnią i zachodnią część miasta.
Rozbudowano też system miejskiej komunikacji tramwajowej. Uruchomiono nową trasę wzdłuż ulic Zachodniej i Kościuszki, odciążając tym samym Piotrkowską. Przedłużono istniejące linie, doprowadzając niektóre do dalej położonych dzielnic – w pobliże Radogoszcza, Arturówka, Marysina, Stoków, Zarzewa, Dąbrowy, Retkini i Nowego Złotna. Pojawiły się też pierwsze linie autobusowe do bardziej odległych osiedli, gdzie nie docierała trakcja tramwajowa.
Oddech w zadymionym mieście
W latach 60. XX w. utworzono kilka parków. Na Bałutach powstał park im. Promienistych, na Stokach – park im. J. Krasickiego, powstały w przedłużeniu parku 3 Maja park przy Niciarnianej, a także park Źródliska II, park przy Zbiorczej, park Widzewski z ośrodkiem wodnym Anilana, park im. J. Dąbrowskiego przy ulicy tego samego patrona i park im. XX-lecia PRL na Młynku. Ponadto postać parków nadano dawnym terenom rekreacyjnym przy Stawach Jana na Chojnach i Stawach Stefańskiego w Rudzie, urządzając w nich ośrodki wypoczynkowo-wodne. Największym terenem rekreacyjnym był Las Łagiewnicki (pow. ponad 1000 ha) z ośrodkiem w Arturówku. Podobny charakter miały popularne w Łodzi pracownicze ogródki działkowe, rozsiane dość gęsto w różnych częściach miasta.
