Pierwsze nowe osiedla wznoszone na początku lat 70. powstały jeszcze w dawnej strefie miejskiej, po wewnętrznej stronie kolei obwodowej. Było to np. osiedle im. Mikołaja Reja stanowiące poszerzenie osiedla Wielkopolska oraz osiedle im. Mikołaja Kopernika u zbiegu ulic Struga i Towarowej. Chociaż nie były duże, zaznaczyły się jednak wyraźnie w krajobrazie miasta, gdyż po raz pierwszy zastosowano w nich na większą skalę zabudowę wysokościową w postaci 12-piętrowych wieżowców.
Wielkie budowanie na Teofilowie
Niewielkie zgrupowania wysokościowych punktowców pojawiły się wówczas również w wielu innych miejscach, m.in. przy ul. Lutomierskiej, w uzupełnieniu wcześniejszych osiedli na Bałutach i Dołach, a także przy ulicach Promińskiego, Sarniej, Dąbrowskiego, a nawet blisko willowej Radiostacji. Po wyczerpaniu się rezerwy dostępnych terenów uzbrojonych budowy musiały w końcu wyjść poza pierścień kolei obwodowej.
Pierwsze osiedle satelitarne zbudowano na terenach dawnych wsi Żabieniec, Budy Kałowskie i Grabieniec. Nazwano je Teofilowem, chociaż osada o tej nazwie leżała po drugiej stronie ul. Aleksandrowskiej. Do 1973 r. wzniesiono tam trzy osiedla blokowe. Pierwsze, niewielkie, im. Władysława Reymonta, wpisało się w blok urbanistyczny pomiędzy ulicami Aleksandrowską, Traktorową i Łanową oraz linią kolejową, gdzie utworzono przystanek Łódź Żabieniec. Drugie, większe osiedle im. Stefana Żeromskiego, zajęło teren pomiędzy ulicami Traktorową i Kaczeńcową aż poza ul. Rojną. Trzecie osiedle, im. Marii Konopnickiej, sięgało od ul. Kaczeńcowej po ul. Wici, gdzie standardową zabudowę pięciokondygnacyjną uzupełniono kilkunastoma wieżowcami.
Widzew, Retkinia, Dąbrowa
Od połowy lat 70. po południowej stronie ul. Rokicińskiej, na wiejskich terenach wschodniej części Widzewa i Zarzewa, a później także Augustowa, wzniesiono duże osiedle Widzew Wschód, którego południową osią została szeroka ul. Puszkina. Podzieliła ona osiedle na dwie zróżnicowane nieco części. W tym samym czasie w przedłużeniu Karolewa, gdzie już wcześniej powstało niewielkie osiedle im. Małgorzaty Fornalskiej (zwane potocznie Osiedlem Młodych), rozpoczęto budowę największego łódzkiego osiedla – Retkini.
Powstało ono na terenach kilku wsi i osad wiejskich o wspólnej nazwie Retkinia, np. Retkinia Piaski, Retkinia Brzózki, Retkinia Działy, Retkinia Mała Kolonia czy Retkinia Zagrodniki. Osiedle wznoszono w kilku etapach. Najpierw zajęto pod budowę tereny pomiędzy krańcem ul. Bratysławskiej a ulicami Retkińską i Hufcową, gdzie znajdowały się zurbanizowane już częściowo tereny Retkini Piaski i Zagrodniki. W kolejnym okresie budowę rozszerzono nieco na zachód, do nowo wytyczonej ul. Dzierżyńskiego (ob. ul. Armii Krajowej). Wymienione części osiedla określono mianem Retkini Wschód. Położoną na zachód od ul. Dzierżyńskiego i zawartą w prostokącie ulic: Maratońskiej, Allende (Popiełuszki) i Kusocińskiego Retkinię Zachód zaczęto wznosić dopiero w końcu lat 70., a ukończono w drugiej połowie lat 80. Osią całej nowej dzielnicy mieszkaniowej był ciąg szerokich dwujezdniowych ulic Thalmanna oraz wytyczonej od podstaw ul. Marchlewskiego (obecnie w całości noszącej nazwę al. Wyszyńskiego), środkiem której pobiegła linia tramwajowa.
Oprócz wymienionych trzech wielkich osiedli na Teofilowie, Widzewie i Retkini, w połowie lat 70. na terenach starej Dąbrowy wzniesiono osiedle im. Jarosława Dąbrowskiego o zróżnicowanej zabudowie blokowej. Tym samym została wypełniona luka pomiędzy zabudową Dąbrowy i Zarzewa, a osią tego kompleksu stała się ul. Tatrzańska, przy której znalazły się główne obiekty usługowe. A to nie był jeszcze koniec osiedlowego serialu w Łodzi.
