Aleksander Zelwerowicz urodził się 14 sierpnia 1877 roku w Lublinie. Po śmierci ojca, który był lekarzem, wraz z matką przeniósł się do Warszawy, rozpoczął naukę w gimnazjum i szkole handlowej, ale ciągnęło go teatru. Dwa lata studiował w Szwajcarii literaturę i nauki społeczne. Kiedy w 1899 roku przyjechał na wakacje do Polski, rozpoczął pracę w teatrze łódzkim i nie wrócił na studia. Występował w wielu spektaklach, zaczął otrzymywać propozycje z Krakowa. W 1908 roku powrócił do Łodzi i objął teatr Victoria, kierował nowoczesną sceną z bogatym repertuarem i świetnymi aktorami.
Niestety w nocy z 5 na 6 maja 1909 roku gmach teatru przy ul. Piotrkowskiej 67 spłonął. Przedsiębiorca Dawid Tempel oddał na użytek teatru swoje budynki przy ul. Cegielnianej (ul. Jaracza), gdzie ulokował się Teatr Polski pod dyrekcją Zelwerowicza. Ruszył nowy, ciekawy sezon teatralny, ale 24 października 1911 roku w nocy wybuchł pożar i z budynku zostały zgliszcza. Załamany i zrujnowany artysta wyjechał do Warszawy, gdzie święcił triumfy. W latach 20. XX w. był jeszcze krótko dyrektorem w Łodzi, gościnnie grał w Teatrze Wielkim (który też spłonął w 1920 roku), a po wojnie dotarł tu z zespołem Teatru Wojska Polskiego. Zmarł 18 czerwca 1954 r. w Warszawie.
