To jeden z przedstawicieli łódzkiej awangardy, należący do tzw. kręgu Władysława Strzemińskiego, m.in. obok Antoniego Starczewskiego, Stanisława Fijałkowskiego i Lecha Kunki, czyli osób skupionych wokół teorii znanego malarza i wykładowcy. Krygier ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie w latach 1945–50 studiował malarstwo pod kierunkiem Stefana Wegnera i na wydziale plastyki przestrzennej u Strzemińskiego, z którym się przyjaźnił i wspólnie pracował.
W latach 1957–1997 prowadził na PWSSP zajęcia z kompozycji i grafiki, a w 1990 r. otrzymał tytuł profesora. Ponadto w 1963 r. uzyskał także dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej, a od 1975 r. pracował w Instytucie Architektury PŁ, gdzie stworzył pracownię rzeźby. Zaprojektował również kilka łódzkich osiedli i obiektów. Jego obrazy z okresu studiów nawiązują do kubizmu i solaryzmu Strzemińskiego, w latach 50. widoczna jest inspiracja sztuką starożytnego Egiptu i antycznej Grecji. W latach 60. uprawiał malarstwo materii, rzeźbę w drewnie oraz grafikę. Twórczością lat 70. Stefan Krygier wpisał się w historię polskiego malarstwa oszczędnymi w treści obrazami olejnymi nawiązującymi do konstruktywizmu. W późniejszych latach poświęcił się malarstwu symultanicznemu. Artysta zmarł w Łodzi 8 listopada 1997 r.
