Poznali się na dyskotece w podłódzkim wówczas Andrzejowie, a w tym roku będą świętować 32. rocznicę ślubu. Renata i Janusz Zalewscy wychowali trójkę własnych dzieci (19-letni Kuba wciąż mieszka z nimi), ale na tym nie poprzestali. Pan Janusz (przez lata motorniczy w łódzkim MPK, a obecnie złota rączka w szkole) od dawna chciał robić coś dla innych.
– To zostało we mnie z dzieciństwa. Miałem 12 lat, gdy mój mały brat zmarł w pożarze stodoły. Jemu nie pomogłem, więc uznałem, że trzeba będzie pomóc komuś innemu – wspomina.
Krótko po narodzinach Kubusia pani Renata przeczytała w „Przyjaciółce” o porzuconym wcześniaku. To dla niego ukończyli szkolenie na rodziców zastępczych. Ale zamieszkał on z inną rodziną. Kilka lat później natknęli się na poruszającą historię Przemka. Miał 3,5 roku i nie znał życia poza szpitalem. Nie chodził, nie mówił, a z jego krtani wystawała rurka, przez którą oddychał. Przemek i Kuba wychowali się niemal jak bliźniacy, bo dzieli ich tylko 1,5 miesiąca.
– Gdy Przemek nauczył się mówić, to wciąż dopytywał, czy na pewno go nie zostawimy – opowiadają rodzice.
Moja Julka
Pół roku po Przemku do rodziny dołączyła malutka Gabrysia z wodogłowiem i silną padaczką. Zobaczyli ją w programie „Kochaj mnie”.
– Lekarze twierdzili, że nie dożyje drugich urodzin. A do tego czasu miała leżeć sparaliżowana – opowiada pani Renatka. W czerwcu Gabrysia zdmuchnęła na torcie 15 świeczek. I od kilku lat jest uczennicą szkoły specjalnej.
W 2018 r. Zalewscy poznali w hospicjum Fundacji Gajusz 4-letnią Juleczkę. Przyjechała tam jako noworodek w stanie krytycznym. Wszyscy byli przekonani, że umrze w ciągu kilku godzin lub dni. Ale Jula pokazała, że nawet dziecko, które prawie nie ma mózgu, może się śmiać, przytulać i kochać.
– Spojrzałam na nią i poczułam, że jest nasza – wspomina pani Renatka. – Jak żonie wymsknęło się „moja Julka”, to wiedziałem, że jest pozamiatane – dopowiada pan Janusz.
Gdy Juleczka z nimi zamieszkała, to zaczęła się jej wielka przemiana. I trwała przez prawie 3 lata. Zamknięta w swoim świecie dziewczynka otworzyła się na ludzi, zwierzęta i bliskość. Wyciągnęła sobie sondę do karmienia, by ze smakiem pałaszować obiady i kanapeczki. Powolutku zaczynała chodzić. Nie mówiła, ale za to nuciła melodie. Przytulała się do rodziców, domagała głaskania i noszenia na rękach.
– Psycholożka powiedziała kiedyś, że Julka nigdy nie będzie okazywać nam uczuć. Na szczęście pomyliła się... – opowiadają.
Rodzina z FB
Rok temu poczuli, że coś jest nie tak z zastawką wszczepioną w głowie Julki. Ale badania nie potwierdziły ich obserwacji. Zastawka przestała pracować kilka dni po powrocie ze szpitala. Juleczka odeszła z tego świata wśród najbliższych.
– Do końca miałam nadzieję, że znów wyjdzie z kryzysu. Ból był ogromny. I boli do dziś. Ale mimo to chcemy pomagać chorym dzieciom. Bo taka jest nasza misja – opowiada pani Renata.
Przez kilkanaście lat Zalewscy byli rodziną zastępczą specjalistyczną, a obecnie są rodzinnym domem dziecka dla szóstki dzieci z niepełnosprawnościami, FAS-em i wadami genetycznymi. W ciągu ostatniego roku uratowali z placówek i szpitali kolejnych troje dzieci. I znów wychowują „prawie-bliźnięta”. Chłopcy mają 1,5 roku i ogromne opóźnienia rozwojowe. Julek* urodził się z wodogłowiem, a Janek bez przełyku. Domu dla Jasia szukaliśmy przez FB Rodzina Jest dla Dzieci. Na post odpowiedziała rodzina Zalewskich. Gdy tylko Janek wyszedł spod respiratora po ciężkim zapaleniu płuc, mogli wreszcie go poznać. Nie przeraziły ich choroby ani karmienie przez sondę.
Teraz „bliźniaki” uczą się pełzać. Czasem jeden drugiego uściska, a czasem ugryzie. Obu młodzieńców pani Renatka przywozi na spotkania z rodzicami biologicznymi. Tata Jasia jest wdzięczny rodzinie zastępczej za dom, którego Janek nigdy wcześniej nie miał.
*Imiona najmłodszych chłopców zostały zmienione.
Więcej na:
www.rodzinajestdladzieci.pl
FB Rodzina Jest dla Dzieci
506 980 979
