W czasie II wojny światowej wraz z matką została uwięziona w getcie w Pabianicach i w Litzmannstadt Getto, a potem w niemieckich obozach koncentracyjnych: Auschwitz-Birkenau, Bergen-Belsen i Theresienstadt. Po wyzwoleniu pojechała do Pragi, gdzie praktykowała w pracowni rzeźbiarskiej Otokara Velimskiego, a potem podjęła studia w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej. Dzięki stypendium w latach 1948–50 terminowała w Paryżu jako wolna słuchaczka u Paula Niclaussea. Choroba zmusiła ją jednak do opuszczenia uczelni i powrotu do Polski, gdzie kontynuowała pracę artystyczną, początkowo w obowiązującym nurcie socrealizmu. W 1963 r. wyjechała na stałe do Paryża.
Szapocznikow tworzyła pełne ekspresji rzeźby figuralne, które zwróciły uwagę światowej krytyki. Rzeźbiła w specjalnym cemencie poprzez narzut materiału na przygotowany druciany szkielet. Później wykorzystywała tworzywa sztuczne, wykonując m.in. odlewy własnego ciała w barwnych żywicach syntetycznych.
Pierwszym mężem artystki był historyk sztuki Ryszard Stanisławski, dyrektor Muzeum Sztuki w Łodzi w latach 1966–1990, a drugim – grafik Roman Cieślewicz. Artystka zmarła 9 marca 1967 r. w sanatorium w Passy po zmaganiach z chorobą nowotworową, została pochowana na cmentarzu Montparnasse.
