Dla usprawnienia komunikacji rozpoczęto w 1847 r. budowę bitej drogi z Łodzi do Rokicin, którą ukończono ją w 1852 r. Ucierpiały na tym bruki ulicy Piotrkowskiej, gdyż przez 5 lat cały szarwark miejski kierowano na trakt rokiciński. W 1865 r. rozpoczęto budowę linii kolejowej do Koluszek, by połączyć Łódź z główną arterią kolei warszawsko-wiedeńskiej, a jednocześnie z Warszawą i zagłębiem węglowym. Stałe połączenie na linii do Koluszek uruchomiono l czerwca 1866 r. Początkowo w obu kierunkach kursował jeden pociąg towarowo-osobowy. Wyjeżdżał z Łodzi o godz. 12:28 i przybywał do Koluszek o godz. 13:20, skąd wyruszał ponownie o godz. 14:35 i o godz. 15:32 przyjeżdżał do Łodzi. Zaproponowano trzy lokalizacje dworca: w rejonie Bałut, w dzielnicy fabrycznej i w lesie miejskim przy ul. Zagajnikowej (Kopcińskiego). Łodzianie domagali się jednak, aby Towarzystwo Drogi Żelaznej Fabryczno-Łódzkiej urządziło stację w centrum miasta. Pomysł był dość niefortunny, gdyż kolej zablokowała kilka ulic. Przez Widzewską (ul. Kilińskiego) i Targową poprowadzone zostały nasypy kolejowe, ale zbyt niskie, by przeprowadzić tunel. Przez nasyp między ul. Dzielną i ul. Przejazd przerzucono drabinę dla pieszych, a wozy jeździły okrężną drogą, obciążając także ul. Piotrkowską.
Stacje kolejowe w dawnej Łodzi. Najbliższa znajdowała się...26 km od miasta
Do 1866 r. najbliższa stacja kolejowa znajdowała się w Rokicinach – 26 km od Łodzi, była położona na trasie kolei warszawsko-wiedeńskiej. Zimą pociąg zatrzymywał się w Rokicinach na 10 minut, a latem na kwadrans. Tyle czasu mieli łódzcy fabrykanci i kupcy na załatwienie różnych interesów.
