Pierwszym lekarzem miejskim został w 1821 r. „chirurg II klasy” Antoni Dąbrowski. Na tym stanowisku pracował dwa lata. Potem przez wiele lat nie było w Łodzi lekarza, a tkacze leczyli się u prywatnego chirurga Karola Kellera, który wystawiał rachunki miastu.
Większość łodzian musiała odbywać po lekarstwa długą drogę, bowiem pierwsza apteka Karola Ketschona mieściła się przy Rynku Nowego Miasta nr 2 (pl. Wolności 7) w jednopiętrowym domu A. Bittdorfa. W 1834 r. wdowa po Ketschonie sprzedała aptekę Stanisławowi Kamińskiemu, a od jego sukcesorów nabył ją w 1840 r. Bogumił Zimmermann, który wybudował jednopiętrowy dom murowany w Rynku Nowego Miasta nr 7 (pl. Wolności 2) i w tym miejscu apteka działa także dziś.
Od 1836 r. zbierano w Łodzi fundusze na budowę szpitala, a dwa lata później opracowano projekt budowy planowanej przy zbiegu ulic Konstantynowskiej (ul. Legionów) i Zachodniej. Ostatecznie jednak zapadła decyzja wybudowania szpitala na Rynku Fabrycznym przy Piotrkowskiej (pl. Katedralny). Prace rozpoczęto w 1842 r., a ukończono w grudniu 1845 r. Szpital otrzymał nazwę św. Aleksandra i stanął tam, gdzie znajduje się obecnie Seminarium Duchowne.
