W 1927 r. zdał maturę w Pabianicach i wstąpił do wojska. Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej i Szkoły Artylerii w Toruniu. 15 sierpnia 1930 r. mianowany na podporucznika i wcielony do 7. dywizjonu artylerii konnej w Poznaniu, gdzie został dowódcą plutonu, a następnie baterii. W latach 1937–1939 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Awansowany na stopień kapitana w marcu 1939 r.
W kampanii wrześniowej był oficerem operacyjnym Kresowej Brygady Kawalerii, a od walk pod Karczewem został szefem sztabu. Dostał się do niewoli niemieckiej, a po ucieczce przystąpił do Służby Zwycięstwu Polski oraz do późniejszych Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. W latach 1940–1943 był szefem sztabu Okręgu Łódź ZWZ (od 1942 r. AK), a później komendantem Okręgu Śląskiego AK, pseud. „Walter”.
Po wojnie został nauczycielem w I LO w Pabianicach, ale stracił pracę i wyjechał na Ziemie Odzyskane. W latach 1949–1955 był więziony – wyrok śmierci zamieniono na dożywocie. Po zwolnieniu w 1956 r. został zrehabilitowany. Ukończył wówczas historię na UŁ, a w 1975 r. uzyskał doktorat na UW. 11 października 1988 r. awansowany do stopnia gen. bryg. w stanie spoczynku. Zmarł 25 lutego 1990 r. w Pabianicach, gdzie został pochowany.
