Pierwszą linię do Pabianic o długości 15 km uruchomiono już 17 stycznia 1901 r., a dwa dni później ruszyło połączenie ze Zgierzem (9,5 km). To popularne potem linie 41 i 45. Oficjalna nazwa przedsiębiorstwa brzmiała: Łódzko-Zgierskie i Łódzko-Pabianickie Elektryczne Wąskotorowe Koleje Podjazdowe, kierowane przez grupę Juliusza Kunitzera złożoną z czołowych łódzkich fabrykantów. W 1910 r. ruszyła linia do Aleksandrowa Łódzkiego i Rudy Pabianickiej, a rok później do Konstantynowa Łódzkiego. Do Tuszyna i Rzgowa tramwaje kursowały od 18 kwietnia 1916 r., a w latach 20. XX w. powstała trasa do Ozorkowa i Lutomierska.
Ekspansję linii podmiejskich wstrzymał wybuch I wojny światowej. Z powodu rekwizycji metali kolorowych na potrzeby wojskowe niemieckiego okupanta nową linię obsługiwano parowozami. Nie było to jednak dobre rozwiązanie, bowiem stało się przyczyną pożaru Rzgowa w 1917 r. Od iskry parowozu zapalił się słomiany dach jednego z budynków i błyskawicznie połowa miasteczka stanęła w płomieniach. Na ratunek pośpieszyły straże ogniowe z Łodzi, Pabianic, Rudy i Tuszyna. Z 270 domów uratowano zaledwie 140. Spaliły się budynki sądu i aresztu, poważnemu uszkodzeniu uległ kościół. Połowa mieszkańców pozostała bez dachu nad głową. W płomieniach zginęło osiem osób, a w Łodzi spontanicznie zorganizowano pomoc dla pogorzelców. Linię ponownie zelektryfikowano dopiero 1 czerwca 1927 r.
