Łodzianie jeździli nimi jako pierwsi w Królestwie Polskim. Początki łódzkich tramwajów

Tramwaje w Łodzi po raz pierwszy ruszyły 23 grudnia 1898 roku na linii restauracja Paradyz (ul. Piotrkowska 175) – Nowy Rynek (pl. Wolności) i dalej ulicą Średnią (Pomorską) do parku Helenów Regulamin korzystania z nowego środka komunikacji podpisał prezydent miasta, a policmajster wydał odpowiednie przepisy o ruchu drogowym. Zakazano m.in. ścigania się woźniców z tramwajami. Zakazano również poruszania się po ul. Piotrkowskiej ciężkim wozom towarowym i rowerzystom. Mimo zaostrzonych przepisów i ustawieniu policjantów na skrzyżowaniach pierwszy wypadek zdarzył się już cztery dni po otwarciu nowej linii. Przed Grand Hotelem tramwaj przewrócił dorożkę.

Do wybuchu pierwszej wojny światowej zbudowano linie równolegle do ul. Piotrkowskiej, przebiegające ul. Widzewską (Kilińskiego) oraz linie wzdłuż ulic Głównej i Rokicińskiej. Silniki zasilane były prądem z elektrowni usytuowanej w zajezdni przy ul. Tramwajowej. Składy kursowały od godz. 6.30 do godz. 23.00. Czas oczekiwania na przystanku na ul. Piotrkowskiej wynosił mniej niż 10 minut, zaś prędkość jazdy przekraczała 20 km/h. Bilet tramwajowy kosztował 5 kopiejek, czyli tyle, ile funt chleba (ok. pół kilograma). Linie podmiejskie powstały również z inicjatywy Juliusza Kunitzera. Jego konsorcjum wygrało konkurencję m.in. z firmą „Siemens”. Tramwaj z Pabianic (od granicy zwartej zabudowy) wyruszył 17 stycznia, a ze Zgierza 19 stycznia 1901 roku (z Rynku Nowego Miasta, obecnie pl. Kilińskiego).