Łodzianie dla Niepodległej. Poznaj życiorysy bohaterów z 1918 roku

Urodzony we Lwowie. Uczeń i absolwent C.K. Gimnazjum w Brzeżanach. Działał w Związku Walki Czynnej, w którym był prezesem i komendantem w tym mieście. W naszym mieście, u schyłku wojny w listopadzie 1918 roku, działał w akcji rozbrajania okupantów. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, do 8 października 1921 roku był komendantem miasta Łodzi. Później został zwolniony ze służby wojskowej. W 1924 roku otworzył kancelarię adwokacką w Łodzi, którą prowadził do połowy lat 30. Był m.in. obrońcą łódzkiego króla przestępców - Ślepego Maksa w procesie z 1930 roku. Przed wyborami parlamentarnymi do Sejmu RP w 1935 został mianowany komisarzem wyborczym. Po śmierci Józefa Piłsudskiego i bezpośrednim zaangażowaniu się Edwarda Rydza-Śmigłego w politykę wewnętrzną, którego od czasów „strzeleckich” był przyjacielem, został w 1936 roku powołany na wojewodę tarnopolskiego. Pozostawał nim do kwietnia 1937 roku, gdy powołano go na wojewodę lwowskiego.

Po agresji Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 roku, premier Felicjan Sławoj Składkowski wydał Biłykowi polecenie wyjazdu do Kut, gdzie znajdowało się miejsce postoju ewakuowanego rządu. Stamtąd wyruszył na Węgry. 17 września 1939, wobec napaści Rosji sowieckiej na Polskę rząd polski przekroczył granicę rumuńską. Dwukrotnie podejmował próbę przedarcia się do Lwowa, do którego podchodziła już Armia Czerwona. Gdy okazało się to niemożliwe, w pokoju nr 5 hotelu Csillag w Munkaczu sporządził w dniu 19 września 1939 list-testament i strzałem w głowę popełnił samobójstwo. W Łodzi imieniem Alfreda Biłyka nazwano rondo u zbiegu al. Włókniarzy i ulicy Zgierskiej.