Najdłużej zasiadająca w ławach poselskich, była dziennikarka i niezwykle ciekawa osobowość w polskiej polityce. W 1963 r. uzyskała magisterium z filologii polskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1963–1964 była zatrudniona jako korektorka w łódzkim oddziale PWN. Od połowy lat 60. pracowała jako dziennikarka. W PRL wraz z mężem Jerzym Katarasińskim pracowała w „Dzienniku Łódzkim" oraz „Głosie Robotniczym". W latach 1973–1975 była zatrudniona jako dziennikarka w Łódzkim Ośrodku Telewizyjnym. W latach 80. działała w opozycji demokratycznej, od 1981 r. należała do „Solidarności". 27 stycznia 1981 wraz z Marianem Miszalskim jako jedyni dziennikarze w Łodzi wzięli udział w strajku ostrzegawczym o wolne soboty. W stanie wojennym została na krótki czas internowana (od 13 do 16 grudnia 1981; zwolniono ją z uwagi na ciążę). Objęta zakazem wykonywania zawodu dziennikarza, pracowała następnie m.in. w biurze podróży, redagowała też miesięcznik „Niewidomy Spółdzielca". Zajmowała się również redakcją wydawnictw podziemnych. Działała w Duszpasterstwie Środowisk Twórczych przy parafii Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi, współpracując m.in. ze Stefanem Miecznikowskim. W związku z działalnością opozycyjną do 1985 była rozpracowywana przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa. W 1989 została sekretarzem wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego NSZZ „Solidarność", w ramach którego brała udział w kampanii wyborczej przed wyborami czerwcowymi. Współtworzyła łódzki dodatek „Gazety Wyborczej", kierowała nim jako redaktor naczelna w latach 1990–1991. Od 1990 do 1994 była wiceprzewodniczącą zarządu głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.
W 1990 wstąpiła do Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna. Później należała do Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W 2001 znalazła się w grupie parlamentarzystów, która wraz z Donaldem Tuskiem odeszła z UW i współtworzyła Platformę Obywatelską. W 1990 r. została wybrana do Rady Miejskiej w Łodzi, w której zasiadała do 1994 r. W 1991 po raz pierwszy uzyskała mandat posłanki na Sejm kandydując z listy UD. W 2019 r. została ponownie wybrana do Sejmu, stając się tym samym jedynym parlamentarzystą wykonującym mandat nieprzerwanie od 1991.
Zmarła 1 stycznia 2024. 8 stycznia 2024 po mszy pogrzebowej w kościele św. Teresy została pochowana w alei zasłużonych na cmentarzu Doły w Łodzi. Pogrzeb miał charakter państwowy, w uroczystościach wzięli udział premier Donald Tusk i marszałek Senatu Małgorzata Kidawa-Błońska.