Prawie 100 lat Derbów Łodzi. Wysokie zwycięstwa, cenne punkty i długie przerwy

Po debiutanckim sezonie w krajowej elicie Widzew z niej spadł i przez wiele lat nie był w stanie awansować do rozgrywek na szczeblu centralnym. W tym czasie na zapleczu obecnej ekstraklasy ŁKS mierzył się z dwoma innymi sąsiadami: Startem (1968–1969 i 1970–1971) i Włókniarzem (1969–1970). Od tamtej pory w derbach Łodzi grali już wyłącznie piłkarze ŁKS-u i Widzewa. Numerację tych spotkań oficjalnie zaczęto prowadzić po II wojnie światowej od wspomnianego już meczu, rozegranego 3 marca 1948 r. W statystykach nie ujmuje się wcześniejszych potyczek, gdyż z reguły były to mecze towarzyskie. Do wyjątków należały spotkania z 1926 r., gdy piłkarze ŁKS-u i RTS-u Widzew w klasie A walczyli o prawo gry o Mistrzostwo Polski (był to ostatni rok przed powołaniem do życia Piłkarskiej Ligi Polskiej). Nie była to jednak wyrównana rywalizacja. Pierwszy mecz ŁKS wygrał 5:2, a w drugim pokonał rywali 7:1. Na odwrócenie złej karty w starciach z lokalnym rywalem Widzewiacy musieli więc czekać aż do połowy lat 70. ubiegłego stulecia. W sezonie 1975/1976 zespół z ówczesnej ul. Armii Czerwonej ponownie znalazł się w najwyższej lidze i już w drugiej kolejce nieoczekiwanie pokonał lokalnego rywala. Co prawda już w pierwszej minucie gola dla gospodarzy zdobył Jan Mszyca, ale bohaterem spotkania został Tadeuszowi Błachno, który w 73. i 87. minucie pokonał Jana Tomaszewskiego, zapewniając swojemu klubowi pierwszą ligową wygraną nad ŁKS-em. W rewanżu Widzewiacy zwyciężyli 3:0, a w kolejnych latach zaczęli systematycznie poprawiać swój bilans w ligowych starciach z ekipą z zachodniej części Łodzi.