Te budynki w Łodzi powstały dzięki konkursom. Są wśród nich ikony i... koszmarki [ZDJĘCIA]

Złożoną historię ma gmach Filharmonii Łódzkiej, który powstał w miejscu po dawnym domu koncertowym Ignacego Vogla wybudowanym w latach 1883–1887 według projektu architekta Otto Gehliga. Budynek przy ul. Narutowicza 20 stał się siedzibą Łódzkiej Orkiestry Symfonicznej w 1948 r. Był wtedy świeżo po remoncie, lecz z upływem lat coraz gorzej spełniał swą rolę, więc w latach 90. XX. w. zapadła decyzja o budowie okazalszej sali koncertowej. W konkursie na jej projekt zwyciężyło atelier krakowskiego architekta Romualda Loeglera. Z werdyktu jury wynika, że projekt wygrał m.in. dlatego, że „odpowiadając na wszelkie wymagania funkcjonalne, utrzymał zadany program powierzchniowy". Konkurenci zakładali zwiększenie powierzchni nawet o sto procent. Tym ni mniej, pod nowy budynek i tak trzeba było najpierw wysiedlić, a potem wyburzyć sąsiednią kamienicę pod nr 22. Budowa rozpoczęła się w 1999 r. (od wyburzeń) i nie szła gładko. Były problemu z finansowaniem (mówiło się nawet o przerwaniu inwestycji i urządzeniu tam piętrowego parkingu), a osobną batalię stoczono o fasadę budynku. Front zabytkowego gmachu Gheliga, który miał być pierwotnie zachowany w nowym obiekcie, był już w tak fatalnym stanie technicznym, że trzeba go było wyburzyć. Projektant zastąpił go taflami szkła z symbolicznie odwzorowanymi łukami wyburzonej fasady, ale na to nie zgadzał się ówczesny Wydział Architektury Miasta Łodzi… Problematyczna okazała się też ściana, na której miały zawisnąć organy – niezbędne okazało się jej wzmocnienie, czego budżet inwestycji (i tak przekroczony ponad dwukrotnie) początkowo nie przewidywał...

Filharmonię Łódzką oddano do użytku w 2004 r. To jedyna w Europie sala koncertowa, w której znajduje się dwoje zupełnie niezależnych organów, jedne będące dokładną kopią saksońskich organów z XVIII w., drugie utrzymane w konsekwentnie zrealizowanym stylu późnego romantyzmu.