W dniu uroczystego otwarcia, 15 listopada 1924 roku, Łaźnia Ludowa przy ulicy Wodnej posiadała: „67 pryszniców, 8 wanien klasy I, 13 klasy II, 2 komory dezynfekcyjne oraz 1 łaźnię parową rzymską”. Bez zakładów kąpielowych nie było szans na utrzymanie higieny w Łodzi. Łódzkie mieszkania nie miały łazienek, wanny posiadali tylko najbogatsi. Jedynym sposobem na solidną kąpiel była wizyta w łaźni. Robotników nakłaniali do tego fabrykanci – wprowadzili nawet przymus kąpieli. Obawiali się epidemii wywołanych dramatycznymi warunkami sanitarnymi w mieście.
Łaźnie kąpielowe w Łodzi. Prywatne, publiczne i rytualne
W Łodzi istniały łaźnie prywatne, rytualne żydowskie i publiczne miejskie. Zakłady kąpielowe najczęściej lokowano przy kanałach dawnych rzeczek, żeby ułatwić sobie odprowadzanie ścieków. Tak było w przypadku zakładu kąpielowego Jochela Monszajna wzniesionego nad rzeką Łódką u zbiegu Północnej i Wolborskiej. Tak też było z Zakładem Kąpielowym „Centralne Kąpiele” Hersza Offenbacha (Zachodnia 56). Mieścił się on przy kanale rzeczki zwanej „Ciek od Piotrkowskiej”. Do tego cieku odprowadzano również ścieki z łaźni przy ulicy Mielczarskiego 11 (patrz mapa). Łaźnie działały także po II wojnie światowej, bo warunki sanitarne w mieście niewiele się zmieniły. Do Łodzi przybywali nowi mieszkańcy, którzy osiedlali się w domach pozbawianych wszelkich wygód.
Miejskie Zakłady Kąpielowe – instytucja nadzorująca
W czasach PRL utworzono Miejskie Zakłady Kąpielowe – instytucję nadzorującą 8 łaźni, wyposażonych w 1500 wanien i tyleż samo pryszniców. Nie było to wiele jak na potrzeby prawie milionowego miasta. W fabrykach wydawano pracownikom darmowe talony na kąpiel. Do łaźni prowadzono też młodzież szkolną. Pewnie starsi łodzianie pamiętają Zakład Kąpielowy „Higiena” przy Mielczarskiego 11, Zakład Kąpielowy „Mewa” przy Rzgowskiej 34, Zakład Kąpielowy „Syrena” przy Zachodniej 56 czy Zakład Kąpielowy "Neptun" przy Kilińskiego 134. Wraz z budową osiedli mieszkaniowych, gdzie w standardzie budowano łazienki, zapotrzebowanie na usługi kąpielowe w mieście spadło. Ostatni dom kąpielowy zamknięto przy ulicy Wodnej pod koniec XX wieku. Obecnie miasto korzysta z mobilnych łaźni dla osób w kryzysie bezdomności.
