Aleksander Bardini pochodził z rodziny żydowskiej, był synem Józefa Bardyniego i Marii Grad. Jego ojciec był z zawodu kucharzem i wraz z żoną prowadził jadłodajnię na parterze domu przy ul. Zielonej 6. Lata szkolne Aleksander spędził w Łodzi, uczęszczał do prywatnego gimnazjum, grał na skrzypcach i występował w awangardowym kabarecie Ararat, dającym spektakle w jidysz. Studiował aktorstwo w latach 1932–1936 i reżyserię do 1939 r. w Państwowym Instytucie Teatralnym w Warszawie pod okiem Leona Schillera i Aleksandra Zelwerowicza. Przed wojną grał w Teatrze Polskim w Warszawie, a podczas okupacji we Lwowie, gdzie trafił do getta, ale udało mu się uciec i ukryć.
Lata powojenne
W 1945 r. przeniósł się do Katowic, a po pogromie kieleckim w 1946 r. wyemigrował z Polski. Po powrocie do kraju w 1950 r. pracował w warszawskich teatrach, a w grudniu 1956 r. objął stanowisko naczelnego reżysera programu TVP. Rok później został również kierownikiem artystycznym Teatru im. S. Jaracza w Łodzi, a potem dyrektorem warszawskiej sceny Ateneum. Bardini jest znany z wielu ról teatralnych i filmowych, a także jako realizator spektakli teatralnych, programów telewizyjnych i oper oraz niezwykle ceniony pedagog uczelni w Łodzi, w Warszawie i za granicą. Artysta zmarł w Warszawie 30 lipca 1995 r.
