Zasłynęła jako nauczycielka tańca, która jako pierwsza w Polsce zastosowała nowatorskie metody nauczania rytmiki. Poznała je od samego ich twórcy, Émila Jaques-Dalcroze’a, w Instytucie Rytmiki i Umuzykalnienia w Genewie. Studiowała również w Moskwie malarstwo, taniec artystyczny oraz grę na fortepianie. Po powrocie z zagranicznych studiów założyła własną szkołę rytmiki i plastyki w Warszawie, gdzie wprowadziła nowatorskie rozwiązania oparte na metodach Izadory Duncan. Nauka obejmowała nie tylko rytmikę i taniec plastyczny, ale również improwizację, historię muzyki czy anatomię. Wśród absolwentek tej szkoły znalazło się wiele wybitnych tancerek, które zdobywały uznanie na warszawskich, berlińskich czy wiedeńskich scenach.
Zasługi dla Łodzi
Po II wojnie światowej współpracowała z wieloma łódzkimi teatrami, m.in. z Teatrem im. Jaracza, Teatrem Powszechnym i Teatrem Nowym. W latach 1954–1955 pełniła również funkcję rektora w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi. Kierowała także sekcją rytmiki w łódzkiej Akademii Muzycznej. W 1957 r. otrzymała nagrodę teatralną miasta Łodzi za całokształt pracy pedagogicznej w szkolnictwie teatralnym oraz za osiągnięcia w zakresie choreografii scenicznej.
Artystka zmarła w Warszawie 29 listopada 1981 r. w wieku 93 lat.
