Nowy plan określał przyszły kształt przestrzenny Łodzi jako otwarty, dający się rozwijać w powiązaniu z obszarem całej łódzkiej aglomeracji. Praktycznie wszystkie tereny municypalne zostały przewidziane do różnych form inwestycji. Projekt zakładał zrównoważenie układu miasta, wydłużonego w kierunku północ-południe przez rozbudowę wielkich dzielnic na wschodzie i zachodzie. Znaleźć się w nich miały zarówno zespoły osiedli mieszkaniowych, jak i nowe miejsca pracy w tworzonych tam tzw. parkach przemysłowo-magazynowych.
Drogi do sukcesu
Kompletowanie zachodniego odcinka wewnętrznej obwodnicy Łodzi przeciągnęło się aż do przełomu lat 70. i 80. Najpierw dzięki przebiciu obecnej al. Włókniarzy od ul. Zgierskiej aż do parku im. J. Poniatowskiego, a następnie dzięki nowemu przebiciu al. Włókniarzy, przez zachodnie obrzeża Nowego Rokicia aż do ul. Pabianickiej. Tym samym ukończona została wreszcie cała wewnętrzna obwodnica Łodzi, omijająca śródmieście, ale po wewnętrznej stronie kolei obwodowej. Zmieniła ona radykalnie układ komunikacyjny, uwalniając od ruchu przelotowego ul. Piotrkowską i inne śródmiejskie ulice, ułatwiając komunikację wewnętrzną, zwłaszcza pomiędzy obrzeżnymi ulicami, i znacznie usprawniając tranzyt przez miasto. Usprawniono także ruch na kilku trasach wylotowych dzięki budowie wiaduktów nad torami kolejowymi na ulicach Aleksandrowskiej, Strykowskiej i Brzezińskiej. Ponadto udrożniono wylot w kierunku Tomaszowa Mazowieckiego dzięki modernizacji ul. Dąbrowskiego.
