Fala budowlana w latach 80. wyhamowała, ale – pomimo dwóch lat stanu wojennego i narastającego kryzysu gospodarczego – budowano kolejne osiedla, choć w znacznie wolniej i na mniejszą skalę. Dało to jednak w całej dekadzie ponad 30 tys. dodatkowych lokali mieszkalnych, które służą łodzianom do dziś.
Z większym polotem
Osiedle Radogoszcz Wschód wpisano w otaczającą go od północy i wschodu nowo utworzoną ul. Świtezianki, do której doprowadzono od południa przedłużenie al. Włókniarzy w postaci szerokiej al. Sikorskiego. Ta ostatnia stanowiła zaczątek nowego odcinka północnej części obwodnicy Łodzi. Wnętrze osiedla zaprojektowano swobodnie w formie nieregularnych uliczek o wdzięcznych nazwach, np. al. Uśmiechu, prowadzących do centralnego pl. Słonecznego, odgrywającego rolę osiedlowej agory. W kształtowaniu zabudowy zerwano ze sztampą wielkiej płyty – nadano blokom bardziej urozmaiconą formę architektoniczną i żywą kolorystykę. Radogoszcz Wschód uchodzi za jedyne w pełni autorskie łódzkie osiedle, zaprojektowane przez spółkę znanych architektów Lipski – Wujek i uznane zostało za najładniejsze spośród realizacji zespołu budynków wielorodzinnych w Łodzi. Na całkowicie wolnym obszarze, bez kolizji ze starym budownictwem można było swobodniej stworzyć plan dość funkcjonalnego osiedla.
Nowe lokalizacje
W południowych rejonach miasta nowe budownictwo mniejszych osiedli skoncentrowało się prawie wyłącznie na obszarze historycznych Chojen. W północnej części, między ulicami Sanocką i Gagarina (Paderewskiego), w pierwszej połowie lat 80. powstało osiedle Piastów. Kilka lat później w południowej części Chojen, już poza linią kolei obwodowej, na terenie dawnych Komornik, wzniesiono spore osiedle im. 40-lecia PRL, tzw. Zatorze.
Kolejne nowe osiedla powstały w przedłużeniu Widzewa Wschód. W końcu lat 80. XX w. na dawnych terenach Augustowa i Olechowa rozpoczęto budowę osiedli: Sienkiewicza, Słowiańskiego i 70-lecia Odzyskania Niepodległości. Dwa pierwsze wznoszono pomiędzy nowo wytyczonymi ulicami – al. Książąt Polskich i al. Hetmańską, a oddzielała je przedłużona ul. Przybyszewskiego. Dzięki powstaniu na otwartym terenie otrzymały one, podobnie jak Radogoszcz Wschód, racjonalny, w urozmaicony sposób skomponowany układ urbanistyczny osiedlowych uliczek. Ich nazwy wywodziły się w pierwszym przypadku od bohaterów powieści Henryka Sienkiewicza, a w drugim – od imion władców polskich.
Szpital pomnik
Sztandarową inwestycją lat 80. XX w. była z pewnością budowa Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki przy ul. Rzgowskiej. To jedno z ważnych osiągnięć późnego okresu PRL-u, a jednocześnie swoisty gest w stronę miasta ciężko pracujących w przemyśle kobiet. Przede wszystkim utworzono jeden z największych wysokospecjalistycznych wiodących ośrodków medycznych w Polsce w zakresie położnictwa i neonatologii, ginekologii oraz pediatrii. Kamień węgielny pod budowę wmurowano 21 października 1983 r. a Szpital Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki został oficjalnie otwarty 26 maja 1988 r. Tego samego dnia odsłonięto stojący przed CZMP przy ul. Rzgowskiej pomnik „Macierzyństwo”, będący hołdem dla wszystkich polskich matek. Nieco inaczej wyglądała sprawa z drugą wielką inwestycją, czyli Centrum Kliniczno-Dydaktycznym przy ul. Pomorskiej i ul. Czechosłowackiej. Rozpoczęto ją w połowie lat 70., a ukończono 36 lat później, bo skala przedsięwzięcia przerosła możliwości ówczesnego systemu. Nadal trwa proces jego zagospodarowania tego terenu.
