W lipcu 1820 roku Rajmund Rembieliński, ówczesny prezes Komisji Województwa Mazowieckiego, badał tereny w okolicy Łodzi. Zwrócił wtedy uwagę na dobry dostęp do rzek i rozległe bory, stwarzające dobre warunki do rozwoju osadnictwa i przemysłu. Ważne dla rozwoju Łodzi było położenie przy zmodernizowanym trakcie z Włocławka do Piotrkowa. Liczne rzeki dawały możliwość spiętrzania wód i uruchomienia foluszy (zakładów obróbki sukna). Pod dostatkiem było też drewna i gliny do produkcji cegieł. Sprzyjająca była również sytuacja dotycząca własności gruntów. Duża część ziem wokół Łodzi stanowiła dobra rządowe. Niewielkie wioski rozsiane wokół Łodzi w początkowej fazie rozwoju mogły dostarczyć siły roboczej. Inwentaryzacja przeprowadzona w terenie udowodniła, że Łódź ma lepsze warunki do rozwoju niż chociażby Łęczyca.
1 września 1820 roku Rembieliński wydał memoriał z propozycją wytypowania miast rządowych, do których kierowani powinni być osadnicy przemysłowi. Miasta przygotowywano na ich przyjęcie zarówno pod względem gospodarczym, jak i administracyjnym. Osadnicy mieli dostawać darmowe materiały pod budowę domów. Utworzony został fundusz w wysokości 60 tys. zł, z którego można było udzielać kredytów dla osadników.
