Istniejące wówczas na terenie Łodzi dwie niewielkie rzeźnie już nie wystarczały na potrzeby błyskawicznie rozwijającego się miasta. Czyniono starania o utworzenie rzeźni miejskiej. Jej budynek powstał w latach 1896–1902 według projektu Feliksa Nowickiego przy ul. Inżynierskiej, a decyzję o jej eksploatacji zatwierdził sam car ukazem z 4 lutego 1899 r. Koncesję na 40 lat otrzymał niejaki Ksawery Jelski, który już w 1900 r. przekazał swoje prawa Towarzystwu Akcyjnemu Rzeźni Miejskich w Rosji, bo w istocie chodziło o formalny monopol na zbyt mięsa i jego przetworów na rynku łódzkim.
Rzeźnia została zlokalizowana na skraju lasu miejskiego, na przedłużeniu ul. Radwańskiej. Był to nowoczesny kompleks budynków z własną elektrownią, wyposażony zgodnie z ówczesnymi wymogami sanitarnymi i uważany za największą i najlepiej wyposażoną rzeźnię w Królestwie Polskim. Do budynków przylegały ogród i restauracja. Rzeźnia miała również własną giełdę mięsną oraz urządzenia do utylizacji odpadów. W pobliżu znajdowały się place spędowe, na które dostarczano bydło. Pierwotnie istniejący do dziś budynek przy ul. Inżynierskiej 1/3 był siedzibą dyrekcji Towarzystwa Akcyjnego Rzeźni Miejskich w Rosji. Po 1918 r. rzeźnia przeszła pod zarząd prywatny.
