Dzieciństwo spędziła w Petersburgu, gdzie ukończyła konserwatorium w klasie fortepianu. Wybuch rewolucji wpłynął na decyzję przedostania się do odrodzonej Polski. W 1920 r., po uzyskaniu dyplomu, przyjechała z matką do Wilna i poświęciła się swojej pasji, czyli sztuce śpiewu. 1 grudnia 1922 r. zadebiutowała jako Violetta w „Traviacie” Verdiego, co otworzyło jej drogę do kariery oraz dało angaż w Operze Wileńskiej, gdzie śpiewała pierwszoplanowe role koloraturowe. W latach 1925–26 odbyła pierwsze tournée – po Bałkanach i Austrii. Od połowy lat 20. śpiewała w Operze Warszawskiej, w 1934 r. przeniosła się do Poznania. Przez cały czas koncertowała w wielu krajach Europy.
Po ślubie, w grudniu 1936 r. zrezygnowała ze sceny. Osiadła z mężem, rotmistrzem kawalerii, w małym miasteczku na Wileńszczyźnie. W czasie wojny prowadziła ożywioną działalność muzyczną w swoim domu. Współpracowała także z wileńskim okręgiem Armii Krajowej. W 1944 r. wróciła do pracy w Konserwatorium Wileńskim, rok później wyjechała do Łodzi, gdzie 9 marca 1947 r. wystąpiła z ostatnim recitalem. Odtąd poświęciła się pedagogice i tworzeniu klasy śpiewu w łódzkim konserwatorium. Jej wychowankami były m.in. Teresa Żylis-Gara, Teresa Wojtaszek-Kubiak, Aldona Orłowska, Teresa Mulawa.
Artystka zmarła 31 stycznia 1979 r. w Łodzi. Spoczywa na cmentarzu prawosławnym na Dołach.
