W II poł. XIX w. pojawiły się w Łodzi elementy infrastruktury związanej z dynamicznym rozwojem miasta, m.in. oświetlenie gazowe i brukowane ulice. Już w marcu 1864 r. zapadła uchwała rady miejskiej w sprawie zastąpienia olejowych latarni rewerberowych, które działały już od lat 30. XIX w., oświetleniem gazowym. Konkurs na zainstalowanie w Łodzi oświetlenia gazowego ogłoszono w „Dzienniku Warszawskim”, a na plac pod budowę gazowni przeznaczano teren przy ul. Targowej. Angielska firma otrzymała koncesję na oświetlanie miasta przez 40 lat, po czym gazownia wraz z siecią miała stać się własnością komunalną.
Budowę ukończono na początku 1869 r. Jednocześnie w Hamburgu powstało Łódzkie Towarzystwo Gazowe, któremu firma londyńska sprzedała koncesję i przedsiębiorstwo w Łodzi za 278 tys. rubli. Zgodnie z kontraktem ustawiono na ulicach 200 latarni, z tego 89 na ul. Piotrkowskiej w odstępach po ok. 85 m. Na północ od Nowego Rynku ustawiono 51 latarni, na Nowym Rynku – osiem, na ul. Wschodniej – cztery, na ul. Widzewskiej – sześć. Z przecznic ul. Piotrkowskiej tylko dwie otrzymały oświetlenie gazowe: ul. Dzielna, przy której zamontowano 14 latarni i ul. Główna, przy której stanęło 28 latarni. Opłaty za oświetlenie ulicy pobierano od właścicieli domów.
Latarnie gazowe na ul. Piotrkowskiej zabłysły 13 lipca 1869 r. o godz. 21:30. Było to wielkie wydarzenie w życiu miasta.
