Pod koniec lat 50. i w latach 60. XX w. wzniesiono kilka nowych osiedli. Tym razem lokowano je nieco dalej od centrum, ciągle jednak w obrębie kolei obwodowej, w pobliżu terenów zurbanizowanych, co umożliwiało łatwiejsze doprowadzenie infrastruktury technicznej, której na obrzeżach miasta brakowało.
Nowe osiedla w Łodzi
Kolejne osiedla powstały na Nowym Rokiciu, Kozinach, Karolewie Żubardziu i Kuraku, co dało łącznie ok. 40 tys. nowych mieszkań. Poza koleją obwodową jedyne osiedle tego typu powstało na Stokach jako uzupełnienie osiedla poniemieckiego. Osiedla doby socrealizmu składały się zwykle z prostych, prostopadłościennych bloków, których jedynym wyróżnikiem był zazwyczaj rytm balkonów, choć zdarzały się próby przełamywania schematów, jak choćby „łamaniec” na Nowym Rokiciu. Na program usługowy tych osiedli składały się ciągi kilku podstawowych sklepów w parterach bloków, żłobki i przedszkola, szkoły i przychodnie lekarskie z apteką. Zbudowano wówczas wiele budynków żłobków, przedszkoli, bibliotek oraz domów kultury. Trzeba jeszcze podkreślić, że dbano o porządek, estetykę i osiedlową zieleń.
Szkoły i szpitale w Łodzi
Widoczne efekty przyniosła zapoczątkowana w drugiej połowie lat 60. akcja „Tysiąc szkół na tysiąclecie”. Większość obiektów uzupełniała zaplecze nowych osiedli mieszkaniowych. Kilka z nich, jak np. zespół szkół im. Tekli Borowiak na Widzewie czy budynek szkolny przy ul. Pojezierskiej, wyróżniały się w krajobrazie miasta bardziej pomysłową architekturą. Jeszcze wyraźniej – z uwagi na ważne funkcje społeczne – zapisały się w przestrzeni Łodzi nowe lub poważnie rozbudowane obiekty szpitalne. Były to m.in. szpitale im. H. Jordana przy ulicy Przyrodniczej, im. M. Madurowicza na Karolewie, im. M. Pirogowa przy ul. Wólczańskiej, im. E. Sonnenberga na Stokach czy szpital pediatryczny im. M. Konopnickiej przy ul. Spornej.
