Był przyjacielem Witkacego, Stanisława Przybyszewskiego i Karola Szymanowskiego, a także synem Rudolfa i Wandy z Pruskich, którzy mieli w Łodzi nieruchomość przy ul. Piotrkowskiej 16. Uczył się w V Gimnazjum w Warszawie, studiował historię i filozofię na UJ, gdzie zainteresował się okultyzmem, satanizmem i księgami wiedzy tajemnej. Walczył w I wojnie światowej, w 1916 r. przebywał w Moskwie.
Hermetyczna twórczość Tadeusz Micińskiego oparta była na prawdzie objawionej. Autor wyrażał w niej gnozę, fatalizm oraz pogląd, iż tylko wybranym jednostkom dane jest posiadanie duszy i życie wieczne. Jednocześnie głosił prymat naukowego studiowania wiedzy tajemnej ponad wiarą. Był kontynuatorem, podobnie jak Wyspiański, poetyckiego teatru misteryjnego, łączącego idee filozofii z technikami filmu, projekcji i symultaniczności wielkich widowisk plenerowych.
Do jego najbardziej znanych utworów należą: poemat „Łazarze” (1896), tomik poezji „W mroku gwiazd” (1902), dramaty „Kniaź Patiomkin” (1906), „W mrokach złotego pałacu, czyli Bazylissa Teofanu” (1909) oraz powieści „Nietota. Księga tajemna Tatr” (1910) i „Xiądz Faust” (1913).
Legendarny „poeta mag” zmarł w niejasnych okolicznościach w lutym 1918 r. pod Czerykowem podczas powrotu z Rosji.
