Początkująca skrzypaczka włączyła się w nurt rozwijającego się życia muzycznego Łodzi w wieku kilku lat. Uczęszczała do Szkoły Muzycznej Heleny Kijeńskiej, przekształconej później w Konserwatorium Muzyczne, w którym uczyli się także jej dwaj bracia i siostra.
Po ukończeniu Konserwatorium Warszawskiego w klasach skrzypiec i kompozycji Bacewicz występowała w kraju i za granicą. W programach koncertowych zaczęły również gościć komponowane przez nią utwory. Ważnym etapem na jej artystycznej drodze był Paryż i studia pod kierunkiem Nadii Boulanger. Zdobyła wówczas nagrodę za kompozycję w konkursie dedykowanym kobietom uprawiającym wolne zawody. W kraju zaangażowała się w organizację sekcji kompozytorek na I Kongresie Społeczno-Obywatelskim Pracy Kobiet w Warszawie.
Laureatka prestiżowych nagród
II wojnę światową przeżyła w Warszawie, uczestnicząc w konspiracyjnym życiu artystycznym. W 1945 roku wsparła powstającą łódzką Akademię Muzyczną (wówczas pod nazwą Państwowego Konserwatorium Muzycznego, następnie – Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej), prowadząc klasy skrzypiec i teorii muzyki. W 1953 roku poświęciła się wyłącznie sztuce kompozytorskiej. Jej dzieła zaczęły zyskiwać coraz szersze uznanie. Artystka zdobywała prestiżowe nagrody na Międzynarodowych Konkursach Muzycznych im. Królowej Elżbiety w Brukseli czy Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu. Zmarła spełniona zawodowo i rodzinnie 17 stycznia 1969 roku w Warszawie. Pochowano ją z honorami w Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach. W 1999 roku Akademia Muzyczna w Łodzi przyjęła imię Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów.
Jak tu na przykład bronić się, gdy poważny krytyk pisze, że „Wiadomą jest rzeczą, iż w cieniu Grażyny Bacewicz stoi mężczyzna, który pisze za nią wszystkie kompozycje” – zastanawiała się artystka. Kim była zmagająca się z uprzedzeniami łodzianka, o której zawsze wspierający jej talent Stefan Kisielewski napisał: „Grażyna jest dziś na pewno na całym szerokim świecie najwybitniejszą i najwszechstronniejszą kobietą piszącą muzykę”?
