Na łódzkiej scenie dominowały dwa komitety wywodzące się z „Solidarności”. Pierwszy to powstałe wiosną 1989 r. Łódzkie Porozumienie Obywatelskie (ŁPO), do którego weszły ugrupowania centrowo-prawicowe: ZChN, KPN, NZS, RWD, RMP, NSZZ „S”, oraz korporacje zawodowe – łącznie 42 organizacje. Drugie ugrupowanie to Wojewódzki Komitet Obywatelski (WKO) powstały w grudniu 1989 r., któremu przewodził dr Marek Edelman.
O 80 mandatów w Radzie Miejskiej Łodzi ubiegało się 422 kandydatów wystawionych na 83 listach wyborczych. Frekwencja wyborcza w mieście była niewielka, zaledwie 1/3 uprawnionych do głosowania skorzystała z tego prawa (33,2%), podobnie w całym regionie łódzkim, gdzie odnotowano znacznie niższą frekwencję od średniej ogólnokrajowej, która wyniosła 42,7%.
W Łodzi o jeden mandat radnego ubiegało się pięć osób. Wynik wyborów korzystny był dla ŁPO, które zdobyło 62,5% głosów, co zapewniło mu 50 mandatów. Na WKO głosowało 30% wyborców, co przełożyło się to na 24 mandaty, a sześciu radnych do rady miejskiej wprowadziła SdRP. W związku z takim rezultatem wyborów ŁPO zdecydowało się przejąć władzę w mieście i sprawować ją samodzielnie. Przewodniczącym rady miejskiej został Andrzej Ostoja-Owsiany, a prezydentem miasta Grzegorz Palka. Resztę stanowisk podzielono wśród członków ŁPO. WKO i SdRP ulokowały się w roli opozycji.
