Dokonano tego kosztem lasu rządowego o powierzchni 467,5 ha, rosnącego po wschodniej stronie osady Łódka. Rozplanowanie Nowej Dzielnicy dostosowano ściśle do prostokątnego układu Nowego Miasta i Łódki. Znamienne jest, że nowych ulic nie poprowadzono równolegle do ul. Widzewskiej (dziś ul. Kilińskiego), od której rozpoczynała się dzielnica, lecz wytyczono je równolegle do ul. Piotrkowskiej. Taki przebieg otrzymały w regularnych odstępach ulice: Targowa, Wodna, Przędzalniana i Zagajnikowa (ul. Kopcińskiego), a także poprowadzone później: Wysoka, Juliusza (ul. Dowborczyków), Nowa i inne. Ulice równoleżnikowe wytyczono zaś w przedłużeniu przecznic ul. Piotrkowskiej: Dzielnej (ul. Narutowicza), Przejazd (ul. Tuwima), Nawrot i Głównej.
W efekcie zespolenia sieci ulic Nowej Dzielnicy z układem pozostałych dwóch członów Łodzi przemysłowej, jedynym śladem dawnej, wschodniej granicy miasta, jest dziś ul. Kilińskiego, która wyłamuje się z układu prostokątnej szachownicy Śródmieścia. Najważniejszą arterią Nowej Dzielnicy była, zgodnie ze swą nazwą, ul. Główna. Na jej osi założono duży (5,6 ha) centralny plac, który ze względu na bliskość mokradeł nazwano Wodnym Rynkiem (pl. Zwycięstwa).
