Słupy ustawiono na ul. Cegielnianej (dziś ul. Jaracza), gdzie znajdowała się główna stacja, oraz po obu stronach ul. Piotrkowskiej. 2 stycznia 1884 r. odbioru linii napowietrznej i całej sieci dokonała komisja Departamentu Telegrafów MSW.
Pierwsze aparaty telefoniczne miały korbkę do wywoływania centrali, a tarcze numeryczne pojawiły się dopiero pod koniec lat 20. XX w. Najpierw zainstalowano telefony w magistracie oraz w urzędzie policmajstra. W 1889 r. telefony miały w Łodzi 255 abonentów prywatnych, siedmiu rządowych i trzech służbowych. Abonament kosztował sporo, bo 125 rubli rocznie.
W 1891 r. długość przewodów telefonicznych w Łodzi wynosiła ok. 375 km, a użytkowników przybywało. Pod koniec XIX w. było ich 333, a aparatów 400, ale w 1913 r. ich liczba wzrosła już do 3 tys.
Wysokie słupy o dużej średnicy zajmowały część ul. Piotrkowskiej i tym samym szpeciły, zasłaniały okna i utrudniały ruch. W 1898 r. mieszkańcy ponad 200 domów przy ul. Piotrkowskiej złożyli podanie o usunięcie słupów, ale dopiero pod koniec 1907 r. władze zatwierdziły projekt przebudowy sieci telefonicznej w Łodzi. Wówczas dwie główne linie napowietrzne na ul. Piotrkowskiej, na odcinku od ul. Południowej do ul. Nawrot, postanowiono ukryć pod ziemią.
