Pierwsze bomby spadły na Wieluń, z morza pancernik ostrzeliwał Westerplatte. Wojsko polskie, przygotowując się do wojny z III Rzeszą, już 23 marca 1939 r. podjęło decyzję o formowaniu taktycznych związków operacyjnych, a jednym z nich była Armia Łódź, dowodzona przez gen. Juliusza Rómmla, który od 24 marca ze swoim sztabem przebywał w Łodzi i stacjonował w pałacu Heinzla w parku Julianowskim. Ostatecznie w skład armii weszły cztery dywizje piechoty (2, 10, 28 i 30), 44 rezerwowa DP oraz dwie brygady kawalerii: Wołyńska i Kresowa. Celem operacyjnym było utrzymanie rejonu Łodzi i Piotrkowa Trybunalskiego oraz umożliwienie koncentracji armii odwodowej.
Obrona na linii Warty i Widawki rozciągała się na północy od wsi Glinno po Rozprzę koło Piotrkowa. Najsilniej fortyfikowano odcinek południowy, spodziewając się stamtąd głównego uderzenia. Zbudowano umocnienia przeciwczołgowe i schrony. Były to tzw. tradytory dla czteroosobowej załogi i cekaem. Ogółem powstało 36 schronów żelbetonowych i umocnienia drewniano-ziemne. W chwili wybuchu wojny Armia Łódź liczyła ok. 80 tys. żołnierzy, dysponowała 49 czołgami, a jej artyleria posiadała 288 dział i moździerzy oraz 136 działek przeciwpancernych. Wehrmacht rzucił do walki 12 dywizji – łącznie 190 tys. żołnierzy, 896 czołgów, 1540 dział, 816 działek przeciwpancernych, przy wsparciu lotnictwa. Starcia rozpoczęły się 4 września.
