Chorym spieszyła z pomocą Kasa Miejska, wynagradzając lekarza za stosowane zabiegi, a aptekarza – za lekarstwa. Pierwszym lekarzem miejskim został mianowany w 1821 r. „chirurg II klasy” – Antoni Dąbrowski. Na tym stanowisku pracował dwa lata. Potem przez wiele lat nie było w Łodzi lekarza miejskiego, a tkacze leczyli się u prywatnego chirurga Karola Kellera, który wystawiał rachunki Kasie Miejskiej. Początkowo mieszkał na Starym Mieście, a w 1837 r. otrzymał działkę przy ul. Piotrkowskiej 10, gdzie zobowiązał się wystawić murowany dom. Łódź miała już wówczas ok. 15 tys. mieszkańców.
Od 1836 r. zaczęto zbierać fundusze na budowę szpitala, a dwa lata później opracowano projekt jego budowy. Miejsce na szpital nie było przez dłuższy czas ustalone. Początkowo wyznaczono dwa place przy rogu ulic Konstantynowskiej (dziś ul. Legionów 10–12) i Zachodniej. Ostatecznie zapadła decyzja wybudowania szpitala na obszernym Rynku Fabrycznym, wówczas pustym, przy Piotrkowskiej (dziś pl. Katedralny). Budowę rozpoczęto w 1842 r., a ukończono w grudniu 1845 r. Szpital postawiono frontem do ul. Piotrkowskiej, w miejscu, gdzie dziś znajduje się seminarium duchowne.
