Zbudowane z czerwonej cegły fabryki i robotnicze osiedla są znakiem rozpoznawczym naszej Łodzi. Drugie „ceglane miasto” znajduje się pod ziemią – to ponad 250 kilometrów murowanych kolektorów kanalizacyjnych o różnych wielkościach i kształtach. To prawdziwe dzieła sztuki inżynierskiej z początku XX wieku. Uwagę zwraca kunszt i precyzja ich wykonania. Szczególnie ciekawe pod względem konstrukcji są komory, w których łączą się ze sobą główne miejskie kanalizacje. Ich ogromna kubatura i łukowate sklepienia przywodzą na myśl podziemia średniowiecznych warowni. Kanały są dziedzictwem tego miasta, dziedzictwem ciężkiej pracy tysięcy łodzian, którzy je budowali, ratując Łódź przed sanitarną katastrofą.
Zdjęcia wyjęte spod ziemi
Wykonanie zdjęć w ciemnych kanałach wymagało od ich autora wyjątkowych umiejętności. Obrazy pokazują dorobek budowniczych kanalizacji w Łodzi. Na wystawie można zobaczyć nie tylko zdjęcia podziemnych ceglanych kolektorów, ale również komory przelewów burzowych i kanały rzek: Jasienia, Łódki czy Karolewki, odprowadzających wody deszczowe z terenu miasta.
Wszystkie zdjęcia na wystawę zostały wykonane z zachowaniem obowiązujących w ZWiK Łódź zasad bezpieczeństwa. Ich autorem jest Paweł Hikisz – fotograf z Łodzi i twórca cyfrowy specjalizujący się w tematyce urbexu. Zdjęcia podziemnej Łodzi można oglądać do końca grudnia w hali dworca Łódź Fabryczna, wejście od strony ulicy Lindleya.
Projektantem kanałów w Łodzi jest brytyjski inżynier sir William Heerlein Lindley. Sprzeciwiał się układaniu pod ulicami w Łodzi kanałów z rur betonowych. Uznał, że ze względu na wysoką temperaturę i agresywność fabrycznych ścieków konieczna jest budowa wytrzymałych kanałów z cegieł ze spodami kamiennymi. Przy fabrykach, które odprowadzały ścieki z dużą zawartością kwasów, musiały powstać kanały z kamionkową okładziną. Budowę kanałów w Łodzi rozpoczęto 100 lat temu – w 1925 roku. Pracami kierował współpracownik Williama Heerleina Lindleya inżynier Stefan Skrzywan.
