Po 1956 r. podjęto próby reformowania dotychczasowego modelu polskiej gospodarki. W rezultacie Łódź otrzymała większe niż dotychczas fundusze na modernizację miasta. Następowały znaczne zmiany w strukturze inwestycji: zmalał udział nakładów na przemysł, a wzrósł na budownictwo, handel oraz gospodarkę komunalną i mieszkaniową.
Reformy w przemyśle
Najpoważniejsze kwoty inwestycyjne nadal przypadały na przemysł włókienniczy, głównie na przedsiębiorstwa branży bawełnianej. W latach 60. XX w. wymieniono częściowo przestarzały park maszynowy, ale wzrost produkcji osiągany był dzięki budowie nowych przedsiębiorstw i zwiększaniu zatrudnienia. Stopień zużycia środków trwałych w przemyśle łódzkim wynosił ponad 50%.
Na początku lat 60. pojawiły się tendencje do koncentracji przedsiębiorstw. Ponieważ duże organizacje ułatwiały centralne sterowanie, zaczęto tworzyć kombinaty o wyraźnych cechach monopolu państwowego. Proces centralizacji wystąpił niemal we wszystkich branżach włókienniczych, np. w 1961 r. było w Łodzi 27 przedsiębiorstw bawełnianych, a w 1969 r. pozostało tylko 17. Z ważniejszych procesów wymienić należy scalenie czterech przedsiębiorstw, stanowiących dawne przedwojenne zakłady Scheiblera i Grohmana, w jedno przedsiębiorstwo – ZPB im. Obrońców Pokoju, które, zatrudniając ponad 8 tys. pracowników, stało się jednym z największych kombinatów włókienniczych w Europie. Inwestycje w inne dziedziny gospodarki przyniosły dość istotne zmiany w strukturze przemysłowej Łodzi.
W kierunku nowych branż
Dofinansowanie słabo reprezentowanych dotąd gałęzi stworzyło zaplecze dla przemysłu włókienniczego oraz korzystne warunki do rozwoju innych branż, przełamując w pewnym stopniu dotychczasową monokulturę przemysłową. Poważne kwoty wydatkowano na inwestycje w przemyśle energetycznym, elektromaszynowym, chemicznym, skórzanym i spożywczym. Następował stosunkowo szybki rozwój spółdzielczości, wzrastał również udział nakładów na budownictwo, handel, gospodarkę komunalną i mieszkaniową.
