Pierwsze nowe osiedla wznoszone na początku lat 70. powstały jeszcze w dawnej strefie miejskiej, po wewnętrznej stronie kolei obwodowej. Było to np. osiedle im. Mikołaja Reja stanowiące poszerzenie osiedla Wielkopolska oraz osiedle im. Mikołaja Kopernika u zbiegu ulic Struga i Towarowej. Chociaż nie były duże, zaznaczyły się jednak wyraźnie w krajobrazie miasta, gdyż po raz pierwszy zastosowano w nich na większą skalę zabudowę wysokościową w postaci 12-piętrowych wieżowców.
Wielkie budowanie na Teofilowie
Niewielkie zgrupowania wysokościowych punktowców pojawiły się wówczas również w wielu innych miejscach, m.in. przy ul. Lutomierskiej, w uzupełnieniu wcześniejszych osiedli na Bałutach i Dołach, a także przy ulicach Promińskiego, Sarniej, Dąbrowskiego, a nawet blisko willowej Radiostacji. Po wyczerpaniu się rezerwy dostępnych terenów uzbrojonych budowy musiały w końcu wyjść poza pierścień kolei obwodowej.
Pierwsze osiedle satelitarne zbudowano na terenach dawnych wsi Żabieniec, Budy Kałowskie i Grabieniec. Nazwano je Teofilowem, chociaż osada o tej nazwie leżała po drugiej stronie ul. Aleksandrowskiej. Do 1973 r. wzniesiono tam trzy osiedla blokowe. Pierwsze, niewielkie, im. Władysława Reymonta, wpisało się w blok urbanistyczny pomiędzy ulicami Aleksandrowską, Traktorową i Łanową oraz linią kolejową, gdzie utworzono przystanek Łódź Żabieniec. Drugie, większe osiedle im. Stefana Żeromskiego, zajęło teren pomiędzy ulicami Traktorową i Kaczeńcową aż poza ul. Rojną. Trzecie osiedle, im. Marii Konopnickiej, sięgało od ul. Kaczeńcowej po ul. Wici, gdzie standardową zabudowę pięciokondygnacyjną uzupełniono kilkunastoma wieżowcami.
