Pochodziła z rodziny żydowskiej. Jej matka, Eleonora Ney, studiowała prawo w Genewie, gdzie poślubiła wykładowcę filozofii, Michaela Grodensky'ego, jednak rozstała się z nim przed narodzinami córki, która poznała ojca dopiero po latach. Stefania urodziła się w Łodzi, ale matka szybko przeprowadziła się do Warszawy. Przez kilka lat mieszkała z nią i ojczymem w Moskwie i w Niemczech, a następnie była wychowywana przez dziadków w Łodzi, gdzie uczęszczała do szkoły baletowej. W 1933 r. przeniosła się do Warszawy i pracowała w teatrzyku Cyganeria, w Teatrze Kameralnym i zespole Cyrulika Warszawskiego.
W czasie wojny wraz z mężem, Jerzym Jurandotem – poetą, dramaturgiem i satyrykiem – trafiła do getta. W tym okresie pisała wiersze pod nazwiskiem matki (Ney), które zostały wydane w zbiorze "Dzieci getta". Po wojnie współtworzyła z mężem Teatr Syrena w Łodzi, pisała felietony do "Szpilek" i skecze kabaretowe. Przez kilka lat pracowała w radiu, a potem w redakcji rozrywki TVP.
Zmarła 28 kwietnia 2010 r. w Domu Artystów Weteranów w Skolimowie. Opublikowała kilka zbiorów felietonów i satyryków oraz książek, w tym m.in. autobiograficzne "Wspomnienia chałturzystki", "Już nic nie muszę", czy "Nie ma z czego się śmiać". W 2000 r. została odznaczona Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Medalem Gloria Artis. Otrzymała też tytuł Mistrza Mowy Polskiej i Diamentowy Mikrofon Polskiego Radia.
